امام حسین علیه السلام:
اَلبُکاءُ مِن خَشیةِ اللهِ نَجآةٌ مِنَ النّارِ؛
گریه از ترس خدا سبب نجات از آتش جهنّم است.
(حیات امام حسین، ج 1، ص 183)
پیامبر صلى الله علیه و آله:
بُکاءُ الْمُؤمِنِ مِنْ قَلْبِهِ وَ بُکاءُ الْمُنافِقِ مِنْ هامَّتِهِ؛
گریه مؤمن از (درون) دل اوست و گریه منافق از (ظاهر و) سرش.
(الجامع الصغیر، ح 3156)
امام هادى علیه السلام:
[اَلْمُؤْمِنُ] یُحْسِنُ وَیَبْکی کَما أَنَّ الْمُنافِقُ یُسیىءُ وَ یَضْحَکُ؛
مؤمن خوبى مىکند و مىگرید، ولى منافق بدى مىکند و مىخندد.
(مکارم الأخلاق، ص389)
پیامبر صلى الله علیه و آله:
البکاء من الرّحمة و الصّراخ من الشّیطان.
گریه از رحمت است و فریاد از شیطانست.
(نهج الفصاحه، ح1113)
پیامبر خدا صلى الله علیه و آله و سلّم :
طُوبى لِصُورةٍ نَظَرَ اللّهُ إلَیها تَبکی على ذَنبٍ مِن خَشیَةِ اللّه عز و جل ، لَم یَطّلِعْ على ذلکَ الذَّنْبِ غَیْرُهُ؛
خوشا چهره اى که خداوند به آن مىنگرد در حالى که از ترس خدا بر گناهى که کرده مىگرید و جز او کسى از آن گناه آگاه نیست .
پیامبر خدا صلى الله علیه و آله و سلّم:
فی خُطبه الوَداعِ: ومَن ذَرَفَتْ عَیناهُ مِن خَشیةِ اللّه کانَ لَه بکلِّ قَطرةٍ مِن دُموعِهِ مِثلُ جَبَلِ اُحُدٍ یکونُ فی میزانِهِ مِن الأجْرِ .
- در خطبه حجة الوداع- : هر کس چشمانش از ترس خدا اشک ریزد براى هر قطره اشک او به اندازه کوه احد در ترازوى اعمالش پاداش نهند .
پیامبر خدا صلى الله علیه و آله و سلّم:
سَبعةٌ فی ظِلِّ عَرشِ اللّه عز و جل یومَ لا ظِلَّ إلاّ ظلُّهُ ... ورجُلٌ ذَکرَ اللّهَ عز و جل خالیا ففاضَتْ عَیناهُ مِن خَشیةِ اللّه؛
در آن روز که سایهاى جز سایه عرش خدا نیست هفت تن در سایه عرش اویند : ... ومردى که در خلوت یاد خداوند عز و جل کند و از ترس خدا اشک از دیدگانش سرازیر شود .
امام على علیه السلام:
البُکاءُ مِن خَشیَةِ اللّه مِفتاحُ الرَّحمةِ؛
گریستن از ترس خدا کلید رحمت است.
امام باقر علیه السلام:
کانَفیما ناجى بهِ اللّهُ موسى علیهالسلام على الطُّورِ أن: یا موسى ، أبلِغْ قَومَکَ أ نّهُ ما یَتَقَرَّبُ إلَیَّ المُتَقرِّبونَ بمِثلِ البُکاءِ مِن خَشیَتی ، وما تَعَبَّدَ لی المُتَعبِّدونَ بمِثلِ الوَرَعِ مِن مَحارِمی ، ولا تَزَیَّنَ لی المُتَزیِّنونَ بمِثلِ الزُّهدِ فی الدنیا عمّا بهِمُ الغِنى عَنهُ . فقالَ موسى علیهالسلام : یا أکرَمَ الأکرَمینَ ، فماذا أثَبتَهُم على ذلکَ ؟ فقالَ : یا موسى ، أمّا المُتَقرِّبُونَ إلیَّ بالبُکاءِ مِنخَشیَتی فَهُم فی الرَّفیقِ الأعلى لا یَشرَکُهُم فیهِ أحَدٌ؛
از نجواهاى خداوند متعال با موسى علیهالسلام در کوه طور این بود : اى موسى ! به قوم خود برسان که تقرّب جویان ، با چیزى مانند گریستن از ترس من ، به من نزدیک نشدند و متعبدان به چیزى مانند پرهیز از حرامهاى من مرا عبادت نکردند و آراستگان ، به چیزى مانند بىاعتنایى به چیزهایى از دنیا که بدان نیاز ندارند ، خویشتن را نیاراستند .
موسى عرض کرد: اى گرامیترین گرامیان! چه چیز آنان را در این راه ، استوار و ثابت قدم گرداند ؟ فرمود : اى موسى ! امّا آنان که با گریستن از ترس من جویاى تقرّب به من هستند ، در اعلى علیّیناند و هیچ کس در این (مرتبه) با آنان شریک نیست .
(ثواب الأعمال، ج1، ص 205 - منتخب میزان الحکمة،ص 464)
امام على علیه السلام:
بُکاءُ العُیونِ وخَشْیَةُ القلوبِ مِن رَحْمَةِ اللّه تعالى ذِکرُهُ ، فإذا وَجَدتُموها فاغتَنِموا الدُّعاءَ؛
گریه چشمها و ترس دلها نشانه رحمت خداى بلندنام است . هرگاه این دو را در خود یافتید دعا کردن را غنیمت شمرید .
امام سجّاد علیه السلام:
ما مِن قَطرةٍ أحَبَّ إلى اللّه عز و جل مِن قَطْرَتَینِ : قَطرةُ دَمٍ فی سبیلِ اللّه ، وقَطرةُ دَمعَةٍ فی سَوادِ اللّیلِ ، لا یُریدُ بها عبدٌ إلاّ اللّهَ عز و جل؛
هیچ قطرهاى نزد خدا محبوبتر از این دو قطره نیست : قطره خونى که در راه خدا ریخته شود و قطره اشکى که براى خدا در دل شب فرو افتد .
امام صادق علیهالسلام :
ما مِن شیءٍ إلاّ ولَهُ کَیْلٌ أو وَزنٌ إلاّ الدُّموعَ ، فإنّ القَطرةَ مِنها تُطْفِئُ بِحارا مِن نارٍ ، وإذا اغْرَوْرَقَتِ العَینُ بمائها لَم یَرْهَقْ وَجهَهُ قَتَرٌ ولا ذِلَّةٌ ، فإذا فاضَتْ حَرَّمَهُ اللّهُ على النّارِ ، ولَو أنّ باکیا بکى فی اُمَّةٍ لَرُحِموا؛
هر چیزى پیمانه و وزنى دارد مگر اشکها؛ زیرا قطرهاى اشک دریاهایى از آتش را فرو مىنشاند . و هرگاه چشم در اشک خود غرق شود ، گَرد هیچ فقر و ذلّتى بر چهره آن ننشیند . و هرگاه اشکها سرازیر شود خداوند آن چهره را بر آتش حرام گرداند . و اگر گریندهاى در میان امتى بگرید همه آن امّت مشمول رحمت مىشوند .
پیامبر خدا صلى الله علیه و آله و سلّم:
مِن عَلاماتِ الشَّقاءِ جُمودُ العَینِ؛
از نشانههاى شقاوت و بدبختى خشکیدگى چشم است .
امام على علیه السلام:
العُبودیَّهُ خَمسَهُ أشیاءَ : خَلاءُ البَطنِ ، وَ قِراءةُ القرآنِ، وقِیامُ اللَّیلِ ، والتَّضَرُّعُ عِندَ الصُّبحِ ، والبُکاءُ مِن خَشیَةِ اللّه؛
بندگى در پنج چیز اســت : اندرون از طعام تهى داشتن ، قرآن خواندن ، شب را به عبادت گذراندن و هنگام صبح زارى کردن (به درگاه خداوند) و گریستن از ترس خدا .
امام على علیه السلام:
ما جَفَّتِ الدُّموعُ إلاّ لقَسوةِ القلوبِ ، وما قَسَتِ القلوبُ إلاّ لِکَثْرةِ الذُّنوبِ؛
چشمها نخشکید مگر بر اثر سخت دلى و دلها سخت نشد مگر به سبب گناه زیاد.
امام صادق علیه السلام:
طَلَبتُ نُورَ القَلبِ فوَجَدتُهُ فی التَّفَکُّرِ والبُکاءِ ، وطَلَبتُ الجَوازَ علَى الصِّراطِ فوَجَدتُهُ فی الصَّدَقَةِ ، وطَلَبتُ نُورَ الوَجهِ فوَجَدتُهُ فی صَلاةِ اللَّیلِ؛
روشنایى دل را جوییدم و آن را در اندیشیدن و گریستن یافتم و گذر از صراط را جوییدم و آن را در صدقه دادن یافتم و نورانیّت چهره را جوییدم و آن را در نماز شب یافتم .
اللهم صل علی محمد و ال محمد و عجل فرجهم
